La dolce vita?

Dinsdag:
Ik ben niet zo in de stemming om het beloofde hoofdstuk ‘Mannen in Italië’ te schrijven, dus eerst even stoom afblazen. Als je alleen vrolijke en oppervlakkige dingen wilt lezen, sla deze blog dan over.

1a. Persoonlijke dingen
Om ook nog even te laten weten dat het leven hier niet alleen een ‘bubbel’ van alleen maar leuke dingen is, even weer terug met beide benen op de grond.. Olvi, mijn Spaanse kamergenootje, probeert een vlucht naar huis (Madrid) te boeken, haar oma is namelijk overleden. Behalve dat ik haar zou missen, ook al is het maar een paar dagen, wens je niemand zoiets toe, zoiets kan ook mij overkomen (afkloppen, ik durf dit bijna niet te typen). :( Alice, mijn Italiaanse huisgenootje, heeft eind vorige week te horen gekregen dat ze nog maar voor één maand werk heeft. Werkloosheid onder jongeren is hier zeer hoog. Ook al merk ik zelf niet superveel van de crisis, toch hangen er soms briefjes met ‘Afgestudeerd in (iets) aan de universiteit, zoekt werk, oppas/schoonmaken/was doen/etc’. Als ze geen nieuw werk vindt kan ze hier dus ook niet blijven wonen. :(

1b. Wat er allemaal speelt in Italië
Aan het eind van de maand zijn de verkiezingen. Hoewel ik er niet heel veel van weet, lijkt het me geen goed plan als Berlusconi aan de macht komt. Hij belooft een dat mensen geld terug krijgen, maar dat geld is er simpelweg niet. Hij wil contant betalen boven 1000 euro weer mogelijk maken, wat ooit bedacht was om fraude tegen te gaan. Drie keer raden waarvoor hij (onder andere) is aangeklaagd? Fraude. En zijn proces is nu uitgesteld, tot jawel, na de verkiezingen.

Maar goed, een beetje corruptie, dat hoort erbij. Daarover gesproken, jullie vast ook gehoord dat de Paus opstapt. Vrij uniek. Daarom kregen we vandaag in de Italiaanse les (die trouwens super leuk zijn, super goede docente!) wat uitleg over de Paus en de Vaticaan. Een ingewikkeld verhaal. Een aantal dingen eruit gepikt; de Vaticaanse bank IOR zou geld betaald hebben om pedofilie stil te houden, geld verkregen uit criminele organisaties, een baas (Enrico de Pedis) van een criminele organisatie in Rome werd ook na zijn dood nog beschermd door een kardinaal. Ik weet niet in hoeverre ik alles moet geloven, maar dat niet alles hier zuiver is, staat voor mij vast. Al moet ik wel zeggen dat mensen niet allemaal even respectvol praten over de Paus, dat vind ik niet netjes en niet helemaal terecht.

Ik hoop dat er een donkere Afrikaanse paus komt, misschien kan die het veranderen, en ook omdat daar misschien de kerken nog wel het volst zijn. Al heeft de laatste Paus die progressief was maar 33 dagen als Paus geleefd en was toen ‘opeens’ dood, daarnaast zijn de landen in Afrika natuurlijk ook niet het toonbeeld van wat betreft geen corruptie en zou één man het verschil kunnen maken in zo'n complex netwerk? Ik vroeg de docente wat wij er hier in Italië van zou kunnen merken, waarop ze antwoordde dat we weinig zullen merken, want alles gebeurt achter gesloten deuren. Had ik kunnen weten.

Oja, de bank van Siena, Monte dei Paschi, 3e van Italië, heeft ook recent een schandaal ontdekt. Er is kort gezegd 2 miljard euro kwijt gemaakt. Voor de duidelijkheid, dat zijn de modale jaarinkomens van 60.000 mensen. Deze bank is natuurlijk ook weer verbonden aan de universiteit en aan de IOR, etc. Ik begin ondertussen te wennen aan de schandalen die komen bovendrijven!

Oké, en dan nog iets, in Italië, zelfs in Toscane kan het ook sneeuwen, bah. Maar gelukkig maar 1 ochtend en vandaag scheen de zon weer volop. Daarnaast blijkt mijn Italiaanse huisgenoot waarvan gedacht werd dat hij liever niet in contact kwam met mensen/huisgenoten, te kunnen praten, (veel) langer dan 5 minuten! En hij is eigenlijk heel aardig.

Woensdag 13 feb
1c. Ziekenhuis
Iets wat ik liever een half jaar had thuis gelaten, maar toch letterlijk en figuurlijk meeging in mijn bagage is mijn infuus. Ik had vooraf geregeld dat ik een arts zou krijgen in Firenze, en die arts zei dat ik me gewoon in een ziekenhuis moest registreren en dan een afspraak kon maken daar. Ik had kunnen weten dat het niet zo simpel zou zijn. Met mama was ik al naar een ziekenhuis geweest, die zeiden dat ik naar een ziekenhuis in Siena moest en daar zeiden dat ik naar UZL (iets anders moest), maar daar was het juiste loket natuurlijk gesloten. Ik heb toen de hulp van de universiteit ingeschakeld en heeft een vrouw me geholpen. Telefoontjes, mailtjes, ‘sorry, morgen even terugkomen’ en dagen later, nieuwe opdracht; langs de huisarts. In vergelijking met de rest ging dat wel redelijk vlot. Toen kwam deze ochtend, een afspraak in het ziekenhuis. ‘Kom rond 9.30u en trek een nummertje’. Nu ging ik er wel vanuit dat ik niet voor 10 uur aan de beurt zou zijn, maar wel rond 10.30u.. Ik had me beter moeten voorbereiden. Zo rond half 1 was ik, eindelijk(!!!) aan de beurt. Gelukkig had ik ook gezelschap van een man die ik had leren kennen in de bus, die heeft me nog wat geholpen en uiteindelijk is het allemaal geluk, maar ik kreeg bijna koorts van frustratie! ‘Nee, we zijn je niet vergeten, het is druk vandaag’.

Toen ik ’s middags in tegen mijn Spaanse, Italiaanse en Poolse vrienden vol verontwaardiging uitlegde dat ik vanochtend wel verdomme 3 uur had zitten wachten, zeiden ze ‘Tja, zo werkt dat ook bij ons’. Ik ga het eerste beste Nederlandse ziekenhuis dat ik zie omhelzen. Als je hier naar het ziekenhuis gaat, moet je een hele dag vrij nemen van je werk, bij binnenkomst krijg je geen hand van de dokter, alleen als je weggaat, alle loketten zitten achter glas en je moet praten door een gaatje, heel veel gesloten deuren en ik heb ook de ruimte gezien waarin ik mijn infuus zal krijgen. Ik moet het ook niet vergelijken met de huiskamer in Geffen, waar ik het normaal krijg, maar stel je een relatief kleine kamer voor waarin in Nederland maximaal 2 bedden zouden staan. In Italië ziet dat er zo uit, ongeveer 11 stoelen in een soort kring, en in de hoeken nog extra mensen gepropt, op maximaal 50 cm afstand van elkaar. Ach, privacy is toch nergens voor nodig!

Dan toch nog een paar positieve dingen in het kader van een goed einde. Ik heb al mijn afspraken (al denk ik dat wij Nederlanders daar een andere definitie van hebben) voor mijn periode hier staan, ik hoef niet iedere 3 weken naar Firenze en mijn arts is aardig en spreekt ook Engels. Dus het kostte wat energie, maar uiteindelijk levert het dat ook weer op!